LICENTIA

LICENTIA

terminus Academicus: a quo Licentiati dicuntur vulgo, qui Annis 4. in LL. studio consumpatis, ab illa praescripta et definitâ Studiorum Lege, quam Iustinianus statuit, absolvuntur: quasi qui licentiam ac missionem a magistrorum castris impetrârunt. Vide infra, in voce Prolytae, et plura hanc in rem apud Hottomann. IC. clarissimum. Eodem modo vocatui facultas data Doctoribus s. Professoribus profitendi publice, apud Marsil. Patavin. in Defensore Pacis Parte 2. c. 11. Sed et in Sorbona Parisiensi sic appellatur biennium illud, quo Theologiae Baccalaurei, post rigidum examen, admissi, specimina eruditionis suae edunt, antequam Doctoratûs axioma consequantur, P. Richelietus Dict. Gall. At apud Longobardos, Mala licentia olim dicta est, facultas peccandi uxori a marito indulta. LL. Luithprandi Regis tit 101. De mala licentia mulieri data. Mox, Siquis coniugi suae malam licentiam dando dicat. Quia vade et concumbe cum tali homine etc. Adde L. Longobardorum l. 1. tit. 26. §. 6. Nam cum adulterio uxoris matrimonium solveretur, interdum qui uxores dimittendiquaerebant occasionem, eas adulterium perpetrandum impellebant: quo statim probato, ab iis divellebantur. Sed prohibitum id Capitular. Ann. 757. c. 1. et l. 5. Capitul. c. 21. ubi illi, cuius uxor adulterio se polluit, aliam uxorem ducendi facultas conceditur hac conditione in Cod. Thuanaeo addita, apud C. du Fresne in Gloss. Si absque eius conscientia factum fuerit illud adulterium, et si ab ea abstinuit, postquam rescivit, nam cum illa reconciliari (non) potest. De duplici modo faciendi aliquid licentiam in Monasteriis, ab Abbate, petendi, verbo vel signo, vide eund. ibid.